Άρθρο του π. Νικολάου Μοναστηρίδη Προϊσταμένου του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου στην εφημερίδα “ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ”
“Η φράση που τιτλοφορεί το κείμενο που διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη είναι παρμένη από το αυτοβιογραφικό έργο του Φ. Ντοστογιέφσκι «Το ημερολόγιο ενός συγγραφέα».
Τώρα, θα μου πεις, τι σχέση έχει η συγκεκριμένη φράση με τα Χριστούγεννα. Φαινομενικά, ουδεμία. Είναι, μάλιστα, τόσο κοινότοπη που χρησιμοποιείται συχνά και σε αστεϊσμούς. «Άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις!» έλεγε, θρηνωδούσα, η Μήτση Κωνσταντάρα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα στον «Στρίγκλο που έγινε αρνάκι».
Κι όμως, την φράση αυτή συνήθιζαν να λένε οι χωρικοί που ενίοτε συνόδευαν τους εξόριστους από το τσαρικό καθεστώς στους σιδηροδρομικούς σταθμούς όταν επρόκειτο να μεταβούν στα κάτεργα της Σιβηρίας.
Αυτοί, λοιπόν, οι φτωχοί χωρικοί μαζί με το κατευόδιο, τους έδιναν μια κουβέρτα, μια μάλλινη φανέλα, ένα κομμάτι ψωμί και συχνά και μια Καινή Διαθήκη. Αυτά τα συνόδευαν με την φράση «Δεν φταίτε εσείς, καημένοι, οι κοινωνία φταίει». Αυτή η τόσο κοινή φράση αποτέλεσε την αρχή της μετανοίας και της εσωτερικής λύτρωσης για πολλούς από εκείνους τους δυστυχείς που όδευαν, κατά κανόνα, στον θάνατο.
Και πάλι, αγαπητέ αναγνώστη, ίσως ακόμα να δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τη συνάφεια με τα Χριστούγεννα. Ας βοηθήσουμε λοιπόν λίγο.
Η ζωή του ανθρώπου διέρχεται την ύπαρξη μέσα από μια απλή πίστη. Μια πίστη η οποία, αίφνης, δεν έχει την αφετηρία της στον άνθρωπο αλλά ξεκινά από τον Θεό! Εκείνος δεν απαιτεί πίστη από τον άνθρωπο. Είναι όμως Εκείνος που πιστεύει πρώτος στο πλάσμα Του.
Είναι στην ελευθερία του ανθρώπου πώς θα προσλάβει και πώς θα διαχειριστεί αυτήν την πίστη. Θα ενεργοποιήσει το φιλότιμό του; Θα συγκλονιστεί από αυτήν την άκρως πατρική και συνάμα κενωτική (ο Θεός «αδειάζει» τον εαυτό Του!) αγάπη; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που ανακύπτουν σε αυτήν την σχέση. Οι απαντήσεις δίνονται (ή όχι) από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Μέχρι όμως να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας την κατάσταση, ο Θεός ως Πατέρας και όχι ως κάποιος θιγμένος δικαστής που επιζητά τον εξευμενισμό του μέσω της δικαίωσης που έρχεται με κάποια τιμωρία ίσως, αντιμετωπίζει τις πτώσεις μας, τις αμαρτίες μας όπως ένας πατέρας αντιμετωπίζει τις αταξίες -σοβαρότατες πολλές φορές- των παιδιών του. Ψάχνει συνεχώς να βρει για εμάς, δικαιολογίες για τις αστοχίες μας.
Αυτό εξάλλου είναι και το νόημα της εξομολόγησης. Και δεν φτάνει αυτό, αγαπητέ αναγνώστη! Αδειάζει και τον εαυτό Του για χάρη σου! Πώς; Μα με τα Χριστούγεννα, δηλαδή την Ενσάρκωση! Δεν Του αρκεί μια απλή συγγνώμη που θα εκπορεύεται από τον Ουρανό στην γη. Λαμβάνει την σάρκα μας, μπαίνει στην ύπαρξή μας, παίρνει ολόκληρη την υπόστασή μας και την αγιάζει. Κι αυτό δεν έγινε άπαξ, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και πλέον. Γίνεται συνεχώς μέσω της Θείας Λειτουργίας. Μια διαρκής κένωση! Για ποιο λόγο; Μα διότι είναι σα να λέει και σ’ εμάς: «Δεν φταίτε εσείς, καημένοι, η κοινωνία φταίει.» Πώς, λοιπόν, να μην πιστέψεις και να μην αγαπήσεις έναν τέτοιο Πατέρα!
Καλά Χριστούγεννα σε όλους και καλή μετάνοια (πρώτα στον γράφοντα το παρόν κείμενο).
==========
Tο Polites Oraiokastrou στο Facebook βρίσκεται μόνο στην παρακάτω διεύθυνση (https://www.facebook.com/politesoraiokastrou.gr/ )
