Του π. Νικολάου Μοναστηρίδη
Προϊσταμένου Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ωραιοκάστρου
“Σε λίγες μέρες οι ορθόδοξοι χριστιανοί ανά τον κόσμο θα γιορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου μας. ¨Όπως, όμως, είναι γνωστό της Αναστάσεως προηγείται ο Σταυρός. Ο απόστολος Παύλος, μιλώντας για τον Σταυρό, λέει ότι είναι σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και μωρία για τους Έλληνες. Σκάνδαλο, λοιπόν, και ανοησία ο Σταυρός! Για τη σοφία του κόσμου προφανώς και είναι ανοησία. Όταν αυτή η σοφία είναι φίλαυτη, αποδίδοντας όλα τα κακά στον άλλον, δεν μπορεί να ανεχθεί μια τέτοια ανοησία όπως ο Σταυρός, η οποία λέει, λίγο πολύ, ότι αυτός που δεν φταίει σηκώνει το βάρος της ασυναρτησίας των άλλων από αγάπη, δίνοντας έτσι τέλος στην φονική, πολλές φορές, κατάσταση, ακριβώς με την πάσχουσα λογικότητα της αγάπης. Πόσο, λοιπόν, πάνω από την αντίληψή μας βρίσκεται η μωρία του Σταυρού!
Η φίλαυτη σοφία του κόσμου καθώς και η τρέχουσα κοινωνική ηθική επιτάσσουν τη σταύρωση των κακών, δηλαδή όλων εκείνων που είναι απέναντί μας. Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι, οι κακοί; Μα, εν δυνάμει, όλη η ανθρωπότητα διότι όλοι δύνανται, αίφνης, να με βλάψουν, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, το ναρκισσισμό μου (που είναι συχνά μεγαλύτερο το τραύμα του από το σωματικό). Άρα οι άλλοι πρέπει να σταυρωθούν.
Είχε πει κάποτε ο πρόεδρος Μπους: «Μας μισούν γιατί είμαστε καλοί»! Η απόλυτη παράνοια και το απόλυτο ψέμα! Κι όμως είναι κοινή αντίληψη ότι πάντα φταίει κάποιος άλλος. Κι αν ακόμη φταίω κι εγώ λιγάκι είναι διότι φταίει, πρωτίστως, πολύ ο άλλος. Έτσι όλοι δείχνουμε με το δάκτυλο συνεχώς κάποιον έξω από εμάς, αυτόν τον άλλον. Ακόμη και ο αναρχισμός είναι αποτυχημένος διότι πάντα -μα πάντα!- υποδεικνύει το κακό έξω του. Τι θα γινόταν εάν είχαμε το θάρρος αυτό το δάκτυλο να το στρέφαμε στον εαυτό μας και να αναλαμβάναμε την ευθύνη για τα δικά μας σφάλματα αλλά και για εκείνα των άλλων;
Εδώ έγκειται η μωρία-σοφία του Θεού. Ο πιο αθώος και ο μόνος αληθινός είναι εκείνος, ο οποίος μπαίνει στη θέση αυτών που φταίνε. Μπαίνει στο λάθος τους και το σηκώνει αυτός. Είναι ακριβώς εκείνο που Κάνει ο Χριστός πρώτος επάνω στο Σταυρό: αναλαμβάνει τις αστοχίες, τις αμαρτίες, τα λάθη, τις κακίες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πρόκειται για μια θυσία που γίνεται συνεχώς με τέτοιον τρόπο ώστε ο Θεός να δικαιώνει τον καθένα από εμάς συνεχώς και απρόσμενα. Δεν με καταδικάζει στον αφανισμό.
Αντίθετα, ακόμη και στη χειρότερη στιγμή μου, μου αποδίδει αξία και καλές προθέσεις! «Είναι αυτό δικαιοσύνη;», θα αναρωτηθούν κάποιοι, «δεν είναι ανοησία;». Εδώ βρίσκεται η αγαπώσα δικαιοσύνη του Θεού και όχι η ανθρώπινη, η σταυρώνουσα σοφία. Το δίκαιο των ανθρώπων είναι άδικο διότι έχει μέσα του φιλαυτία, επιθετικότητα, την ισχύ των ολίγων. Στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους -και σε αυτούς που έρχονται- όλοι επιχείρησαν και θα επιχειρήσουν να κάνουν, ό, τι έκαναν, και θα κάνουν, στο όνομα του δικαίου. Αυτό το δίκαιο κρύβει μεγάλη αδικία σε αντίθεση με το δίκαιο του Σταυρού που δίνει τόπο και δίκαιο στον άλλον.
Είμαστε όλοι μάρτυρες αυτής της παράνοιας του πολέμου. Από τη μια ένας ηγέτης που, στο όνομα της δικαιοσύνης και κάποιου αναθεωρητισμού, ισοπεδώνει μια χώρα σκορπίζοντας χιλιάδες θύματα σα να πρόκειται για μύγες! Από την άλλη ένας άλλος ηγέτης, ναι μεν αμυνόμενος μέσα όμως σε μια παραζάλη, ζητά από διεθνείς οργανισμούς και άλλα κράτη να στείλουν στρατό και όπλα χωρίς να ενδιαφέρεται ότι αυτό θα οδηγήσει σε παγκόσμια σύρραξη. Από την άλλη, βεβαίως, είναι και μια Δύση θεσμική, χωρίς ίχνος υπαρξιακής αναφοράς, να ολισθαίνει συνεχώς σε επικίνδυνα λάθη, θέλοντας να λύση το πρόβλημα με την επιβολή της δύναμης. Μα ποια δύναμη, από ποιον και επί ποίου; Όταν έχεις το κουμπί με τα πυρηνικά, δίπλα στέκεται και η τρέλα. Και η τρέλα θα σε ωθήσει κάποια στιγμή -φευ- να πατήσεις το κουμπί. Βλέπουμε, λοιπόν, πόσο παρανοϊκή είναι η σοφία και το δίκαιο των ανθρώπων!
Η ελπίδα βρίσκεται στον Σταυρό, ο οποίος σπάει τον φαύλο κύκλο της κακίας και μας δείχνει τον τρόπο να το κάνουμε κι εμείς. Στο τέλος όλο αυτό οδηγεί τον άνθρωπο σε διάλογο -άρα και σε σχέση- με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Βγαίνω από τον εαυτό μου και ανακαλύπτω ότι υπάρχει και ο άλλος όχι πλέον ως εχθρός αλλά ως συνοδοιπόρος στον δρόμο προς το θεοειδές.
Ο Gustav Mahler, ο μεγάλος αυτός συνθέτης, έγραψε, κοντά στα άλλα, και μια σπουδαία συμφωνία που τιτλοφορείται «Της Αναστάσεως». Στο συγκλονιστικό φινάλε του έργου ακούγονται οι στίχοι «Είμαι από τον Θεό και θέλω να γυρίσω στον Θεό… Πίστευε ψυχή μου, θα αναστηθείς ξανά, τίποτε δεν χάνεις». Αυτός είναι ο προορισμός μας, είναι στη φύση μας. Δεν θέλει πολύ κόπο. Θέλει τρόπο. Και ο τρόπος φαίνεται στον Σταυρό.
Καλό Πάσχα.
[εφημερίδα ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ]
==========
Tο Polites Oraiokastrou στο Facebook βρίσκεται μόνο στην παρακάτω διεύθυνση (https://www.facebook.com/politesoraiokastrou.gr/ )
