Θεωρούμε πως οι μεγάλες ιστορίες γράφονται με πολλές λέξεις. Θεωρούμε πως στις μεγάλες ιστορίες πρωταγωνιστούν επιφανείς άνθρωποι. Θεωρούμε πως οι βασιλοπούλες ζούνε σε παλάτια και η ζωή τους είναι όλο ζάχαρη και κανέλα.
Αυτό δεν ισχύει για τα παραμύθια χωρίς βασιλοπούλες του Θεόδωρου Κουτρούκη.
Πώς σε εκατό σελίδες χώρεσαν τριάντα τόσο μεγάλες ιστορίες; Κάθε παράγραφος και ένα ολόκληρο κεφάλαιο μιας ζωής. Οι βασιλοπούλες πολλές. Η Ελευθερία, η Ζηνοβία, η Εριφύλη και προπαντός η Δέσποινα. Η Δέσποινα που θεωρούσε πως τα πραγματικά παραμύθια δεν είχαν βασιλοπούλες. Πόσο λάθος έκανε!
Οι πραγματικές βασιλοπούλες είναι αυτές που δεν ξέρουν καν πως τους ανήκει το στέμμα. Παλεύουν με τη κατάθλιψη, την ανέχεια, την ανεργία, την ταπείνωση και δημιουργούν φωτεινούς δρόμους που δεν ακολουθούν πεπατημένα μονοπάτια. Ξεριζώνουν τα αγκάθια και προχωρούν μπροστά ακόμη και όταν δεν το αντιλαμβάνονται. Είναι αγωνίστριες, δεν είναι βολεμένες.
Η ανάμνηση ενός φιλιού, η ανάμνηση μιας ταινίας, τα μασουράκια και οι πελότες μιας μοδίστρας, το άρωμα κάποιων λουλουδιών που άντεξαν και μετέφεραν στα πέταλά τους όλη την χρυσόσκονη του παρελθόντος, αποτελούν την πύλη για το ξεδίπλωμα μιας εποχής που παρήλθε αλλά έμεινε τόσο ζωντανή στα περιθώρια του νου. Τόσο ζωντανή που πασπάλισε και προσδιόρισε το παρόν.
Ο κριτής συγγραφέας δεν υπάρχει στα κείμενα. Οι ίδιες οι ιστορίες κρίνουν την ύπαρξή τους. Ο συγγραφέας κρατάει για τον εαυτό του τον ρόλο του συλλέκτη πολύτιμων αναμνήσεων για να τις εκθέσει στο παρόν. Σε ένα παρόν που οι βασιλοπούλες δεν ζουν σε δυσθεώρητους πύργους, αλλά φορούν ένα κόκκινο φουστάνι ανοίγουν την πόρτα και κοιτούν προς την ελευθερία.
Χρύσα Τσονίδου
Υ.Γ. Αυτό το κείμενο αποτελεί μια γυναικεία ματιά της ανάγνωσης του βιβλίου. Για τα βασιλόπουλα των ιστοριών ας γράψει κάποιος άλλος…
